Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 39: 200 million match.
200 miljoen euro.
Tweehonderd. Miljoen. Euro.
Dat astronomische bedrag staat er elk jaar op het spel tijdens de beslissingswedstrijd in Engeland. Één wedstrijd, twee clubs, 90.000 supporters en 200 miljoen euro. Want als je wint, en je promoveert, dan stroomt het geld (voornamelijk dankzij de bizarre TV-gelden) binnen. Net gepromoveerde clubs kunnen daardoor zomaar tientallen miljoenen betalen om spelers binnen te halen. Anderzijds móet je ook wel, want hoewel succes in principe niet te koop is, zul je wel flink moeten investeren wil je op het hoogste niveau in Engeland een beetje mee kunnen draaien.
Het is mei 2013 als Watford en Leicester City de strijd met elkaar aangaan om een plaatsje te krijgen in deze Wedstrijd Van Tweehonderd Miljoen. De halve finale van de play-offs bestaat uit een dubbele ontmoeting, uit en thuis. Leicester City heeft thuis een 1-0 overwinning geboekt en gaat dus met een goed gevoel op bezoek bij Watford. Een uitverkocht Vicarage Road probeert de thuisploeg naar Wembley te schreeuwen, maar The Hornets lijken net te kort te komen.
Watford staat lang met 2-1 voor maar het lukt niet om de bevrijdende derde treffer te maken. In de 96e minuut krijgt Leicester City tot overmaat van ramp ook nog eens een (wel erg gemakkelijk gegeven) penalty. Leicester is door het uitdoelpunt eigenlijk al zeker van de finalewedstrijd op Wembley, maar kan door deze late penalty direct aan het kleine beetje twijfel een eind maken.
Wat volgt is de meest bizarre en zeker mooiste minuut uit het moderne voetbal. Een voetbalsprookje voor Watford dat je met geen pen kunt beschrijven. Dat moet je zien. Check daarom nu eerst het filmpje…
Ik kan me niet voorstellen wat er door me heen zou gaan als Watford supporter. Ook niet als Leicester supporter overigens. De hemel en de hel lagen nog nooit zo dicht naast elkaar, tranen van blijdschap en verdriet vermengen zich, het ultieme geluk en de grootste pijn die je als supporter mee kunt maken tijdens zo’n belangrijke wedstrijd.
Watford mag dus uiteindelijk naar Wembley om in 90 minuten tegen Crystal Palace te beslissen wie er 200 miljoen bijgeschreven krijgt en zich mag gaan laten zien op het hoogste niveau in Engeland. Leicester City blijft gedesillusioneerd achter. Watford uiteindelijk ook, want een rake penalty in de verlenging brengt Crystal Palace uiteindelijk naar de premier League.
Palace koopt er op los en sluit het seizoen 2013-2014 af op een keurige 11e plaats in de Premier League, Watford komt de klap maar moeilijk te boven en eindigt roemloos 13e in de Championship in 2014. Een jaar later lukt het alsnog om te promoveren, dit keer rechtstreeks dankzij een tweede plaats op de ranglijst.
En dat arme, arme Leicester City? Dat zó dichtbij was? Die winnen drie jaar na die pijnlijke minuut de Premier League.
Over voetbalsprookjes gesproken…
