Voor Moerse Boys, door Moerse Boys en (vaak) over Moerse Boys. Dat is Vakkie C in een notendop. Deze columnrubriek werd ooit bedacht om de ontstane Coronaleegte te vullen, maar heeft inmiddels een permanent karakter. Iedere zaterdagochtend kunt u in deze rubriek een column/verhaal/artikel lezen. Regelmatig staat onze club centraal, maar ook andere zaken in het leven passeren de revue. Vakkie C is leesvoer voor bij het ontbijt, tijdens het toiletbezoek of wanneer dan ook. Vandaag deel 60: De Vergeten Vrijwilliger is onmisbaar.
Op een ijskoude, donkere dinsdagavond struint hij over de velden van sportpark Akkermolen. De regen komt met bakken uit de hemel. Met de mouw van zijn drijfnatte coachjas veegt hij de druppels van zijn gezicht. Met zijn andere hand zet hij de pionnen met grote zorgvuldigheid neer. Woensdagavond, trainingsavond. Ook nu, in Coronatijd. En dus staat hij er weer: de Vergeten Vrijwilliger.
Anoniem
Een Vergeten Vrijwilliger? Juist ja. Een voetbalvereniging als Moerse Boys telt tientallen van deze Vergeten Vrijwilligers. Het woord ‘vergeten’ impliceert hier wellicht dat deze mannen en vrouwen niet gewaardeerd worden door de vereniging. Dat zij over het hoofd worden gezien. Maar nee, dat is het niet. Dat wordt hier niet bedoeld. Wellicht dekt Anonieme Vrijwilliger ook beter de lading, maar dat bekt minder lekker. Vergeten Vrijwilliger dus.
Wat de definitie is van een Vergeten Vrijwilliger? Dat is iemand die al jaren diverse ‘onopvallende’ vrijwilligersfuncties vervult. Iemand die in de jaarlijks terugkerende, steeds ingewikkelder wordende vacaturepuzzel niet een snel gelegd hoekstukje is, maar een puzzelstukje waarnaar je juist eindeloos moet zoeken. Iemand die op de achtergrond fungeert, maar op zijn manier wel ontzettend belangrijk is voor de club. Iemand die op een regenachtige dinsdagavond in een doorweekte coachjas de pionnen weg zet. In de schittering van de lichtmasten, maar ver van de spotlights.
Enkele weken terug spotte ik weer zo’n Vergeten Vrijwilliger. Zelf was ik op Akkermolen voor een overleg. Toen ik na afloop de warme bestuurskamer verruilde voor de kille buitenlucht, zag ik in de verte op het kunstgrasveld een schim. Het was op dat moment, op die plek, in de regen, dat ik de inspiratie voor deze column opdeed. Want daar liep er eentje, te herkennen uit duizenden. Een Vergeten Vrijwilliger. Bij de training van Moerse Boys JO17-2. Daar zette hij de pionnen neer. In de stromende regen dus. En deze Vergeten Vrijwilliger zie je elk seizoen weer. Steeds duikt hij weer op. Soms verbaas ik me erover, maar bovenal heb ik er enorm veel respect voor.
Carlo Braat
Die persoon, getooid in Moerse Boys-coachjas, was Carlo Braat. Carlo is voor mij dé personificatie van de Vergeten Vrijwilliger. Al jarenlang is hij trainer van de JO19-2, de JO17-2 of de JO15-2. Voor de meer conservatieve voetballiefhebber: de A2, B2 of C2. In een ver verleden toen ik in de D1 voetbalde, was hij onze vaste vlagger. Het zijn posities die doorgaans wat langer openstaan in de vacaturebank, maar altijd weer vult Carlo in ieder geval een van deze vacatures in. Niet omdat zijn zoon of dochter in een van de teams voetbalt – zoon Emiel heeft het oranje-witte tricot immers al een tijdje terug opgeborgen – maar omdat hij er voldoening uithaalt. Althans, dat vermoed ik. Hij staat er steeds weer, om veelal puberende voetbalfanaten een leerzame en plezierige voetbaltraining voor te schotelen. Weer of geen weer. IJzig koud of bloedheet. Acht of twaalf spelers. Carlo staat er.
Over de trainers van de JO17-2, JO15-2 of JO13-3 nooit een verslag in de krant. Nooit een item op de website. Nooit het onderwerp van gesprek in de kantine. Zij vervullen hun vrijwilligerstaak in betrekkelijke stilte. Het grootste deel van de vereniging heeft amper weet dat ze zoveel tijd in de club steken. Dat ze zelfs bij hondenweer opdraven. Vaak ongezien, maar een belangrijke slagader van de vereniging Moerse Boys.
Carlo Braat is voor mij het symbool van de Vergeten Vrijwilligers. Dergelijke vrijwilligers zijn er ongetwijfeld nog tientallen binnen Moerse Boys. Personen die ik wellicht niet eens ken, maar die er wel staan voor onze club. Ook in deze bizarre tijd. Ook in de stromende regen. Vergeten vrijwilligers? Nee, Onmisbare Vrijwilligers!
