De Lentestop, deel XVI: (Kantine)liefde op het eerste gezicht

U bevindt zich hier:
/ De Lentestop, deel XVI: (Kantine)liefde op het eerste gezicht

Nederland gaat sporadisch weer naar buiten, maar houdt wel anderhalve meter afstand. De cafés zijn nog gesloten, maar Sportpark Akkermolen komt stilletjes aan weer tot leven. Terwijl het aantal Coronapatiënten in de ziekenhuizen terugloopt, schrijft een delegatie Moerse Boys-leden vrolijk verder. Iedere woensdagavond, zaterdagochtend en zondagochtend verschijnt onder de noemer De Lentestop een column/verhaal/artikel op de website. Leesvoer voor u. Vandaag deel 16: (Kantine)liefde op het eerste gezicht.

Hij was volmaakt. In alles. In zijn vorm. In zijn omvang. In zijn looks. Het was liefde op het eerste gezicht. Hij was – naast mijn huidige vriendin – een van mijn eerste jeugdliefdes. Hij benaderde niet alleen perfectie, hij was het toppunt van perfectie. Jarenlang waren we haast onafscheidelijk, vooral op zaterdagmiddag. Maar plots – na jaren van geluk – werd ons samenzijn ruw beëindigd. We verloren elkaar uit het oog, zagen elkaar nooit meer terug. Mijn vraag: waar is hij nu?

Liefde
Ik herinner me het als de dag van gisteren, onze eerste ontmoeting. Ik moet een jaar of tien zijn geweest. De plaats van handeling? De kantine van Moerse Boys. Daar waar liefdes ontstaan. Ik was nog jong en angstig, durfde zelden uit mijn comfortzone te treden. Ik verkoos het bekende. Want waarom zou je wat goed is veranderen? Maar toch, die bewuste zaterdag, trad ik uit de veilige omgeving. Ik stapte op hem af. Een beslissing die mijn leven zou veranderen.

Oké, wellicht geef ik mezelf nu iets teveel eer. Eigenlijk was ik niet degene die de sprong in het diepe waagde. Nee, hij was het. Hij kwam mijn kant op. Hij zocht contact. Maar, wel pas nadat ik naar hem had gevraagd. Viavia natuurlijk. Niet recht op de man af. Dat durfde ik niet. Maar kom op, ik was tien. Mocht ik verlegen zijn?

Lust
Van het één kwam het ander. Het ging snel. Heel snel. Die bewuste zaterdag. Wat begon met onzeker en onhandig gehannes, resulteerde niet veel later in uitgebreid en spontaan contact. In fysiek contact zelfs. We kenden elkaar pas tientallen seconden, hooguit een paar minuten, maar het was alsof we elkaar al jaren kenden. De eerste aanraking was nog teder. Aftastend zelfs. Want hoewel ik nooit een romanticus ben geweest, besefte ik toen wel al dat ik mijn geliefde met respect moest behandelen. Dat ik hem de tijd moest gunnen. Maar de lust won van het verstand. Ik wilde hem opvreten. Wellicht ietwat gênant, in een volle kantine.

De aanrakingen werden hartstochtelijker. Hoewel ik net een wedstrijd achter de rug had – het moet in mijn tijd als D-junior zijn geweest – had ik hier nog meer dan genoeg energie voor. Het was intiem, maar kort. Zo gaat dat vaker met zo’n eerste keer: voor je het weet ben je klaar. Deze eerste keer was niet anders. Een minuut of vijf, hooguit. Toen was het over. Voor die zaterdag althans, niet voor altijd. Want ik had mijn hart verpand. Niets leek een levenslang samenzijn in de weg te staan. Leek.

André en Bridget
Veel huwelijken lijken aanvankelijk op sprookjes, maar lang niet altijd leven hij en zij lang en gelukkig samen. Zo was het ook bij ons. De liefde was nog springlevend, ondanks onze jarenlange relatie. We hadden nog zoveel mooie momenten willen delen. Maar daar dachten anderen helaas anders over. Het was geen keuze van een van ons. Het was de keuze van de buitenwereld. Een beetje als bij André en Bridget. Het mocht eenvoudigweg niet zo zijn.

Nu, vele jaren later, ben ik best een gelukkig man. Ook als ik in diezelfde kantine op Akkermolen zit, met teamgenoten en een biertje. Ik heb de scheiding een plekje kunnen geven. Maar soms, op onverwachtse momenten, spookt hij weer door mijn hoofd. Juist in de kantine. Want hoe was het geweest als wij niet uit elkaar waren gerukt? Stiekem droom ik nog weleens over een hereniging. Het zou mijn leven echt compleet maken.

Prachtige, gebruinde, smakelijke, krokante Mulki, als je dit leest: kom alsjeblieft terug naar Akkermolen. Jij maakt mijn leven compleet.

Noot: voor de onwetende zielen, zij die nooit het genot van een Mulki hebben mogen ervaren: een Mulki is een soort hamburger met een krokant jasje, waarmee je in het verleden op sportpark Akkermolen je krachtenr kon aanvullen na een pittige pot voetbal. Met of zonder mayonaise. Op een broodje of gewoon los. Het kon allemaal.Toen was geluk nog heel gewoon..

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp